‘’Namlı bir kabadayının oğluyum… *** Ama o bunlardan bahsetmemi istemezdi… *** Göçtü gitti, hikâyesinde bize kaldı… *** Her şeyin unutulup gitmesini, Dünyaya hiç gelmemiş gibi olmayı çok isterdi Çekilen onca yoksulluğun, acının, günahın altında ezilir giderdi… *** Onun dünyasına bakmamıza bile müsaade yoktu… *** İzin vermez, milimetrik özenmelerimize bile asla müsamaha etmezdi… Kocaman cezaevi duvarlarının arkasından sevdim ben önce babamı… Ateşlendiğim gecelerde bir hayal gibi o duvarları aşar gelir, ‘’Karam sık dişini’’ derdi… *** Sayıklarmışım ‘’Babam geldi’’ geldi diye… *** Ah o telaşlı akşam azanları… *** Çocukluğumun büyük bir bölümünde hüzündü o ezan… *** Babaların işlerden eve dönme zili gibiydi sanki… *** Evlere dönen babaların ardındaki çocuklar, Sokak lambasının altında kan kardeşliğimizi bir anda satar giderlerdi, babalarının ardından … *** Tam o sırada sokağa ipek gibi bir merhamet yayılırdı… *** Annemin seni… *** Mert bir kadının elinde büyüdüm…”
